Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μουδιασμένοι την τραγωδία που έλαβε χώρα στα Τέμπη το βράδυ της 28^ης Φεβρουαρίου 2023  με θύματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία νεαρά παιδιά που επέστρεφαν στους γονείς τους, στο σπίτι τους στην πόλη που φοιτούσαν, στις εργασίες τους. Γονείς, αδέρφια, σύζυγοι, συγγενείς και φίλοι έχασαν αδόκητα, σε μια στιγμή, τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η μετωπική σύγκρουση των αμαξοστοιχιών είναι το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της Ελλάδας και ήρθε δυστυχώς για να μας υπενθυμίσει την ευθύνη μας απέναντι σε μια νέα γενιά που μάχεται, παλεύει να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και τοξικό γιατί αυτό «κληρονόμησε».

Η τραγωδία προκαλεί οργή και η οργή αυτών των ανθρώπων ξεχειλίζει, διαχέεται σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο το οποίο πενθεί μαζί τους. Μία κοινωνία που μετατράπηκε σε γροθιά αλληλεγγύης, ένα τείχος για την διεκδίκηση των νέων ανθρώπων στο δικαίωμα για ζωή, δικαίωμα που ο κρατικός μηχανισμός φαίνεται αδύναμος να μπορεί να εγγυηθεί ώστε να προστατέψει το ύψιστο ατομικό δικαίωμα σύσσωμης της κοινωνίας, αυτό της ασφάλειας και της εγγύησης της σωματικής μας ακεραιότητας. Νέοι άνθρωποι που εκδηλώνουν την αγανάκτηση τους, τον προβληματισμό τους, για κάθε αύριο που ξημερώνει για εκείνους, για το πόσο ασφαλείς αισθάνονται και πραγματικά είναι, σε μια χώρα που οι πελατειακές σχέσεις δίνουν και παίρνουν και το δημόσιο συμφέρον χάνεται στα πρέπει που δεν έγιναν πράξη, που έμειναν στα λόγια, που αγκυλώθηκαν στην αναποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας και τελικά κατέληξαν στην πολιτική ανευθυνότητα και κρατική αδράνεια, μέσα σε ένα μόνιμο πλαίσιο συγκάλυψης.

Η κοινωνία αυτές τις τρείς μέρες έγινε ένα «στείλε όταν φτάσεις», ένας θρήνος βουβός, μια κραυγή απελπισίας,  μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει το «ανθρώπινο λάθος» που «δεν θα ξαναγίνει». Ένα λάθος που θα μπορούσε  να αποφευχθεί στην εποχή της ψηφιοποίησης και της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης.  Ποιες είναι οι δικλείδες ασφαλείας που υπάρχουν αλλά δεν λειτουργούν; Και πότε επιτέλους θα πάψουμε να θρηνούμε τα αδικοχαμένα παιδιά μας; Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι ευθύνες που υποτίθεται ότι ελήφθησαν δεν καθησυχάζουν τον πόνο αλλά τον επιτείνουν. Το βράδυ της Τρίτης δεν συνέβη ένα δυστύχημα, συντελέστηκε ένα προαναγγελθέν έγκλημα, όπως όλα δείχνουν,  κόβοντας το νήμα της ζωής δεκάδων συνανθρώπων μας και οφείλουμε, επιτέλους, να απαντήσουμε σε κάθε «γιατί» που σιγοψιθυρίζεται από όλους μας. Τελικά μετά από δύο χρόνια πανδημίας και μια σειρά από φυσικές καταστροφές, πόσο πιστεύουν κάποιοι ότι «προέχει η προστασία της ανθρώπινης ζωής» και πώς αυτό εφαρμόζεται στην πράξη;