Πολλά πράγματα στη ζωή τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ δεν είναι καθόλου. Για όλους εμάς που γεννηθήκαμε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και μετά, η ύπαρξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας στη χώρα ήταν δεδομένη. Στην Ελλάδα το ΕΣΥ θεσμοθετήθηκε το 1983 από το ΠΑΣΟΚ. Έως τότε οι ανάγκες του πληθυσμού καλύπτονταν από νοσοκομεία στις μεγάλες πόλεις και ιδιώτες γιατρούς. Από την ίδρυση του ΕΣΥ και μετά όμως μπορούσαμε όλοι να έχουμε πρόσβαση σε ένα οργανωμένο σύστημα υγείας με πρωτοβάθμια περίθαλψη και φροντίδα, πρόληψη και αποκατάσταση.

Δυστυχώς, οι τεράστιες υφέσεις που αντιμετώπισαν οι ευρωπαϊκές οικονομίες τα τελευταία χρόνια επηρέασαν τους πάντες. Στην Ελλάδα είδαμε το μέσο οικογενειακό εισόδημα να εξαϋλώνεται, την ανεργία να αυξάνεται, το δημόσιο χρέος  να εκτοξεύεται. Το πρώτο θύμα υπήρξε το ΕΣΥ, ενώ θα έπρεπε να είναι το τελευταίο. Και στη συνέχεια όμως η αναβάθμιση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας παρέμεινε όνειρο απατηλό, αφού προφανώς για το επιτελικό κράτος της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αποτελεί προτεραιότητα. Όπως άλλωστε δεν έχει αποτελέσει προτεραιότητα συνολικά η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, των μη προνομιούχων.

Ο μήνας που διανύουμε, ο Οκτώβριος  έχει καθιερωθεί ως ο μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού. Είναι ο μήνας που πριν 2 χρόνια χάσαμε την αείμνηστη Πρόεδρο μας, Φώφη Γεννηματά, από την ίδια ασθένεια.

Ξεκινώντας από τη Νάξο, τιμώντας την μνήμη της, ο Νίκος Ανδρουλάκης, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, άνοιξε τον διάλογο για το πώς θα αναγεννηθεί το ΕΣΥ σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στα νησιά μας.

Για τη δημοκρατική παράταξη η ύπαρξη ευρύτερα κοινωνικής πολιτικής είναι ζωτικής σημασίας, πόσο μάλλον που όπως αποδείχθηκε, αποτελεί τον αδύναμο κρίκο του κράτους κατά τη διάρκεια της βαθιάς οικονομικής κρίσης.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπόφευκτα και πέρα από κομματικές παρωπίδες και στείρες αντιπαραθέσεις διαπιστώνουμε τι έχουν να αντιμετωπίσουν όλοι οι ασθενείς, όταν τους χτυπάει την πόρτα όχι μόνο ο καρκίνος, αλλά κάθε είδους ασθένεια. Κάποια στιγμή όμως οφείλουμε σε όσους έφυγαν από κοντά μας και σε όσους παραμένουν εδώ και δίνουν μάχες τεράστιες, που οι υπόλοιποι ούτε μπορούμε να διανοηθούμε, να συμβάλλουμε για την ουσιαστική αναμόρφωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με οριζόντιες παρεμβάσεις αντί για διαρθρωτικές αλλαγές, προκαλώντας ασφυξία στο σύστημα υγείας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε θεωρώντας φυσιολογικό να έχει πρόσβαση στην πρόληψη, την περίθαλψη και την αποκατάσταση μόνο όποιος έχει τη δυνατότητα να πληρώνει ιδιωτικά. Είμαστε “πρωτοπόροι” σε ιδιωτικές δαπάνες στην Ευρώπη και πάλι βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να χάνονται ανθρώπινες ζωές από παραλήψεις, καθυστερήσεις, ελλείψεις στα αυτονόητα για ένα ευρωπαϊκό κράτος.

Και αυτό είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης της ΝΔ και της έλλειψης πολιτικής βούλησης να αλλάξει επιτέλους κάτι στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Οφείλουμε στον ελληνικό λαό, στη νέα γενιά αυτού του τόπου να τεθούν και πάλι στο επίκεντρο οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών έναντι της ικανοποίησης ομάδων συμφερόντων, ημετέρων και κολλητών.

Η θωράκιση του ΕΣΥ και η άρση των αποκλεισμών προφανώς συντελεί στην ισχυροποίηση του κράτους δικαίου, αλλά πέραν όλων των άλλων, αποτελεί θωράκιση και ουσιαστική αναβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας που θέλουμε να έχουμε στη χώρα μας. Γιατί αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή, δεν μας αξίζει.